Een week in de Orlando pretparken

Vrijdag, 7 april 2006: Aankomst in Orlando

Gisteren zijn we van huis in Noord-Virginia vertrokken voor de ongeveer 15 uur rit naar Orlando. We hebben ongeveer zes uur gereden en toen geslapen in een Holiday Inn Express bij Florence, South Carolina.

Na een heerlijk nacht slapen met precies de goede air conditioning wekt Ricks horloge ons om half acht. Gauw douchen we en pakken in en drie kwartier later zijn we alweer op weg. Het is prachtig zonnig en heerlijk warm!

South Carolina is de Palmetto State en de enige staat, waar bomen (palmetto’s) van de palmfamilie inheems zijn (overal elders zijn ze geintroduceerd). De staat heeft veel te bieden, zowel aan geschiedenis als aan natuur, maar wij racen natuurlijk over interstate 95 en krijgen wel wat natuurlijk mee, die hier al veel verder is dan thuis, maar meer helaas niet.

Rick heeft de radar detector aan het raam gehangen (die is in Virginia illegaal) en rijdt zeker 80 mijl per uur (130), zo komen we nog eens ergens!

Gauw racen we door Georgia en om half een rijden we Florida binnen. Rick stopt illegaal om een foto van het bord “Welcome to Florida” te nemen. Er staat zelfs een bordje “Emergency stopping only, photo opportunity at Welcome Center”. Stoute Rick! En het verkeer raast langs ons heen.

Even later rijden we langs het welkom centrum en inderdaad staat daar het bord “Welcome to Florida” ook. Een paar mijl verderop zien we een bordje voor Subway en besluiten daar te gaan lunchen. Het blijkt deel uit te maken van een enorme zaak, die zakken vol citrusvruchten verkoopt.

Downtown Jacksonville ziet er mooi uit, maar bij Daytona Beach komen we terecht in een ontzettend lange file! Schoorvoetend komen we vooruit, zonde van de tijd! Na anderhalf uur lost de file zich opeens onverklaarbaar op en rijden we zonder verder oponthoud naar Orlando. We zien wel, dat er op de tegenliggende weghelft ook een ellenlange file staat, dus we besluiten dat gedeelte van I-95 op de terugweg over te slaan. Helaas voor mij geen St. Augustine, dan.

In Orlando arriveren we in het spitsuur, dus weer file, maar nu hebben we tenminste wat te zien. Uiteindelijk komen we, helemaal gaar, om tien over zes bij het Hilton Disney Village aan! Drie uur later dan gehoopt!

Gelukkig wordt onze baggage meteen overgenomen en gaat de check in makkelijk. We krijgen een mini suite met twee dubbele bedden, een slaap sofa en een extra bed, zodat we allemaal ons eigen bed hebben. Helaas hebben we uitzicht op de snelweg en niet op Disney Village, maar ja, we zijn toch nauwelijks in de kamer.

Terwijl we wachten op de baggage maken we reserveringen voor morgen in Epcot. Als je dat niet op tijd doet vis je achter het net. We verkleden ons en gaan dan naar Downtown Disney en Pleasure Island, recht tegenover ons hotel.

Het is er flink druk! We hebben honger, dus zoeken naar een leuk restaurant. Als eerste geven we onze naam op voor Fulton's Crab Restaurant op een Mississippi stoomboot. De wachttijd is 55 minuten tot een uur.

Rick is er niet al te enthousiast over, dus we lopen toch verder om de andere restaurants te checken. Onderweg halen we een biertje, ik krijg mijn Bud Light in een plastic flesje. Bij Wolfgang Puck is de wachttijd maar 45 minuten en dit is een restaurant, waar Rick duidelijk graag wil eten.

Er is een sushi bar, waar we een stoel vinden en Rick en ik bestellen beiden wat sushi en een drankje. Dan gaat Rick met Kai en Saskia naar de Virgin Mega Store om wat CD's te kopen. Als ze terugkomen is de sushi er en het smaakt erg lekker!

Terwijl ze weg zijn krijg ik de kans eens rustig rond te kijken. Wat een werk zit er in het decor van een restaurant en bar! Ik sta er iedere keer versteld van.

Wolfgang Puck is razend populair. Tien jaar geleden aten we in zijn sjieke restaurant, Spago, aan een tafeltje naast Roger Moore. Sindsdien heeft hij een hele keten restaurants en express tentjes. Zijn cuisine is neo-Californisch, alles net iets anders dan "gewoon" met een Europees tintje.

Het hele decor oogt als het zijn, overal vrolijke kleuren in mozaieken, op de lampen, aan de pilaren, op de bar. En veel driehoeken, vierkanten en cirkels, het hoort er allemaal bij.

Mensen om me heen bestellen hele pizza's, de meest exotische sushi's en meer, de muziek is goed, New Wave uit de jaren tachtig, "Dave" is een goede bartender voor mij. Toch ben ik blij als Rick en de kinderen terug komen. Rick eet zijn deel van de sushi en dan gaat onze "beeper" af, ons tafeltje is klaar.

We krijgen er een aan het meertje en Kai en Saskia voeden het brood aan de eendjes, die schattige eendekuikentjes hebben. Het eten smaakt voortreffelijk, maar naderhand zijn we allemaal doodop (Rick uitgezonderd, die nog wel door zou kunnen feesten). Ik moet om zeven uur weer op om te sporten, dus het is bedtijd! Groeten vanuit Disneyworld!!

Zaterdag, 8 april 2006: Epcot

Om tien over zeven word ik wakker, net vijf minuten voor de wekker. Voor we op weg gaan wil ik namelijk nog even gaan hardlopen. Het is een lekker temperatuurtje en daar loop ik dan tussen alle Mickey's van Downtown Disney. Wat een ander beeld, dan gisteravond! Behalve een enkele tuinman is er niemand, maar de muziek speelt nog vrolijk door. Er zijn overal brede stoepen, dus ik loop met Garmin aan 2,5 mijl in 25 minuten.

Op de kamer zijn de kinderen en Rick inmiddels aangekleed, dus ik douche gauw en we halen beneden in het winkeltje gauw wat croissants en drinken als ontbijt. Ons doel vandaag is Epcot en daar arriveren we een paar minuten voor de openingstijd van 9 uur.

Meteen lopen we door naar het Land paviljoen, waar we fast passes halen voor Soarin, een attractie, die we nog nooit gezien hebben. Onze passen zijn voor kwart over tien, dus hebben we nog tijd voor wat andere attracties.

Nu we toch in Land zijn besluiten we als eerste de mooie film "Circle of Life" te bekijken, waarin de karakters van de Lion King laten zien, hoe de mens de aarde misbruikt heeft, maar ook hoe er nu veel aan conservatie wordt gedaan. De beelden van de natuur zijn adembenemend en de beelden van de door de mensheid aangerichte vernielingen hartverscheurend. Wat een cinematografie!

Hierna lopen we naar de Imagination attractie, waar we het grappige ritje over de zintuigen doen. Eric Idle en zijn "figment of imagination", een grappig paars draakje, zijn daarin de hoofdpersonen.

In het paviljoen kun je een foto van jezelf laten maken en dat doen we natuurlijk. Dan mag je hem emailen, doen we ook en zo is het alweer tijd om naar Soarin te gaan.

Met de fast passes zitten we binnen vijf minuten in onze "hangglider" en even later vliegen we boven de Golden Gate bridge. Het worden tien adembenemende minuten van de prachtigste landschappen met geuren en al. Wat een spectaculaire attractie is dit!!

We lopen verder en Rick en Kai gaan in Mission Space. Daar werd ik de laatste keer flink duizelig in, dus mij niet meer gezien en Saskia al helemaal niet. Wij gaan in de rij staan om te poseren met astronauten Mickey en Goofy. De Disney mevrouw, die de foto van ons maakt, merkt op hoe zwaar mijn fototoestel is. Ja, maar het maakt wel erg mooie foto's!

In het winkeltje koop ik een handtekeningen boekje, een pen en een van de pins voor Saskia. Zij is nog klein genoeg om de handtekeningen van de karakters te willen verzamelen, dat zal ook niet zo lang meer duren.

De volgende stop is de Universe of Energy, waar we met Ellen deGeneris en Bill Nye the Science Guy van alles over energie leren.

Precies op tijd komen we naar buiten om naar onze lunch reservering bij de Garden Grill in het Land paviljoen te gaan. Hier eten we met Chip en Dale (Knabbel en Babbel) en Mickey en Pluto. Het wordt erg leuk, want de karakters zijn heel interactief, niet het gewoonlijke saaie foto maken van tafel tot tafel. Het eten is wat minder, te zwaar voor onze smaak en teveel massa voedsel, maar ach, het gaat om de Disney figuren.

Na het eten willen we de World Showcase gaan bekijken. Bij het Canadese paviljoen zie ik een boekje over verborgen Mickey's, iets waar Kai erg in geinteresseerd is. We kopen het en de rest van de dag worden overal de verborgen Mickey's opgezocht. Sommigen zijn enorm verstopt en telkens als je er een vindt geeft het boek punten. Kai en Saskia maken er een wedstrijdje van. Erg leuk!

Saskia poseert nog met Doornroosje en Belle en het Beest, maar heeft daarna genoeg van de foto's met Disney karakters. In Japan krijgen we les, tellen in het Japans, het lukt nu tot vijf.

Al gauw is het tijd voor onze Test Track fast passes. Saskia durft op het laatst toch niet mee en wacht in het winkeltje. Racen, dat we doen! Ik neem ook wat video's, die zal ik na de vakantie opladen.

Omdat we vanavond dichter bij het Yacht and Beach Club hotel zullen zijn, gaat Rick de auto verzetten. Kai, Saskia en ik vermaken ons inmiddels in MouseGear, de enorme winkel. Saskia vindt er alweer een paar pins.

Als Rick weer terug is doen we nog gauw het Spaceship Earth ritje in de grote bal van Epcot en lopen dan naar Frankrijk voor onze avond reservering bij Chefs de France. Hier eten we lekker, zalm tartaar en biefstuk met een sausje met groene pepers, bij hoge uitzondering bestellen Rick en ik hetzelfde.

Buiten nemen de anderen een crepe als dessert, mijn maag voelt vreemd, dus ik laat het maar even betijen. In Marokko luisteren we naar een bandje met twee buikdanseressen en dan is het al tijd om naar het dok van de Yacht Club te lopen.

Hier ontmoeten we de Bridgemans en Katja en Leah, die vanmiddag met de autotrein (na veel vertraging) zijn aangekomen. Kathy Bridgeman, Jonathons moeder, weet alles over Disney en dus ook, dat je een bootje kan huren om vanaf het water "Reflections of Earth", de spectaculaire vuurwerkshow van Epcot, te bekijken.

Voor Katja en Leah is dit een enorme verrassing. Ze wisten niets over de boot of over het feit, dat wij er ook zouden zijn. Het wordt erg leuk en natuurlijk is de vuurwerkshow niets minder dan spectaculair!

Als we terugkomen springt de bestuurster van onze boot aan wal, maar het lukt haar niet de boot aan wal te houden. We drijven dus langzaam terug het kanaal op. Gelukkig heeft Jonathons vader weleens zo'n boot bestuurd en maneuvreert hij hem goed terug naar de kant.

Na nog even kletsen nemen we weer afscheid. De tieners gaan nog naar Magic Kingdom (ik wou, dat wij eindeloos energie hadden!) en wij terug naar ons hotel. Het was een heerlijk volle dag.

Zondag, 9 april 2006: Universal Studios

Midden in de nacht word ik wakker door een knallend onweer, de anderen slapen er straal doorheen! Hoe dat kan is me een raadsel, want het hotel trilt soms op zijn huisvesten.

Om kwart over zeven gaat de wekker weer en ik ga vandaag het fitness centrum van het hotel eens uitproberen. Dat blijkt best groot te zijn, met een aantal lopende banden en elliptische machines en een heel stel gewichten machines van het merk, dat ik het fijnst vind. Mijn doel is een half uur te sporten, eerst even opwarmen op de elliptische machine en dan gewichten. Ondertussen vermaak ik me met het gadeslaan van mijn mede-sportievelingen (en dat zijn er altijd heel wat op de vroege morgen, merk ik!).

Dit keer is er een zakenman van middelbare leeftijd, ik stel me voor, dat hij een machtige advocaat is, want twee andere even machtig uitziende mannen, eveneens grijzend en van middelbare leeftijd, begroeten hem en beginnen wat “shoptalk” over klanten en court dates. Maar vandaag is meneer advocaat slechts in een strak shortje en t-shirt gekleed en hij kreunt en zweet zich te pletter. Hij overstemt daarmee zelfs de televisies!! En zijn zweet zit op alle machines, die ik ook wil gebruiken, gelukkig zijn er handdoeken. Bah, bah en nog eens bah! Wat zijn er toch een pocherige, zelf-ingenomen mensen op de wereld! Ik hoop hem nooit als advocaat nodig te hebben (oh, en ik ben de enige vrouw daar en dus lucht).

Na mijn leerzame half uurtje ga ik weer naar boven en we maken ons gauw klaar om naar Universal Studios te gaan. We arriveren keurig om 9 uur en via de City Walk met al zijn winkels en restaurants lopen we naar het park. Bij de ronddraaiende wereldbol met “Universal” erop moeten we natuurlijk foto’s maken.

Dan kopen we de toegangskaarten, we krijgen een korting met AAA, goed om te weten. We kopen kaarten, die goed zijn voor Universal en Islands of Adventure en krijgen een derde dag gratis. Of we die gaan gebruiken betwijfel ik, maar toch aardig.

Zodra we het park binnenlopen zien we, dat de wachttijden voor de attracties al flink zijn. We besluiten, na even wikken en wegen, want met $35 per persoon zijn ze niet goedkoop, toch maar Express Plus passen te kopen. Hiermee kun je (officieel een keer per attractie, maar in de praktijk werd dat maar bij twee attracties, de Mummy en Jimmy Neutron, gecontroleerd) meteen naar de voorkant van de rij en hoef je op zijn hoogst een kwartier te wachten.

De hele dag verzuchten we, dat het de moeite waard was, we hebben alle attracties, die we wilden zien, gedaan en dat was zonder passen onmogelijk geweest. Om van de stress van gauw van de ene naar de andere attractie te rennen en de ruzieende kinderen in de rij (die wij nu niet hadden) maar niet te spreken.

Als eerste gaan we naar Shrek, een te gekke 4-D ervaring. We krijgen een grappige introductie te horen door een “spook” Lord Farquaad, Pinocchio en de drie biggetjes en worden dan heen en weer geschud en nat gesprayed, terwijl Shrek en Fiona alweer een avontuur beleven. Erg leuk!

Vervolgens wil Saskia naar Jimmy Neutron, ook een film, waarbij we heen en weer geschud worden. Hij is leuk kleurig, maar het heen en weer geschud is me net te veel. En hier worden onze passen gescand, dus zouden we een uur of meer moeten wachten voor we weer zouden mogen.

Universal Studios is opgezet als een aantal reproducties van Amerikaanse steden en we lopen op de skyline van New York af, als we de attractie Twister binnen gaan. Saskia wil hier niet in en wordt door een Universal medewerkster naar de winkel gebracht. Het is ook wel erg intens! Eerst krijg je delen van de film te zien en dan maak je zelf een tornado mee, weliswaar als toeschouwer, maar het is toch wel eng. Sowieso vind ik tornado’s een van de engste weersverschijnselen.

Ook in Revenge of the Mummy weigert Saskia te gaan. Dit is een roller coaster met allerlei speciale effecten, erg goed gedaan! We mogen geen tassen meenemen en moeten die in een locker doen. Deze werken met een duimafdruk. Ik ben nog bang, dat hij die van Rick straks niet goed leest en we onze spullen niet terug krijgen, maar dat valt gelukkig mee!

Inmiddels is Saskia’s vriendinnetje Tabatha ook met haar moeder, Kelli en broertje, Hadley in Universal aangekomen. Zij logeren in een Universal hotel voor $599 per nacht, wat ook onbeperkt toegang tot de parken levert met Express Plus pas.

We ontmoeten elkaar bij Men in Black en ook daar mogen geen tassen naar binnen. Hier staat echter een lange rij bij de lockers, dus we besluiten, dat Saskia en ik eerst gaan met de Horners en daarna Kai en Rick. Het is een leuke attractie, waarbij je zoveel mogelijk buitenaardse wezens moet afschieten met je lasergun. Kelli krijgt 88,000 punten en ik maar 22,000, een scherpschutter ben ik niet!

Omdat Universal is ingericht als een stad hebben Rick en ik de hele tijd de neiging op de stoepen te blijven lopen. Je verwacht, gek genoeg, toch verkeer in de straten van New York of San Francisco, zo echt is het allemaal! We merken, dat anderen dat ook hebben, want op de stoepen is het beduidend drukker.

Inmiddels is het lunchtijd en we nemen even afscheid van de Horners. We besluiten op een tafeltje bij Lombard’s Grill te wachten. Tijdens het wachten neemt Rick Saskia mee voor een spelletje ballen gooien en ze wint prompt een prijs! Een afzichtelijke pluche hond, maar volgens Rick konden een stel tienerjongens er niets van en Saskia gooide gelijk raak.

Dit is een gezellig vis restaurant in “San Francisco”. Het eten is erg lekker, maar de service wat langzaam, hoewel erg vriendelijk. Universal en Disney hebben beiden heel wat ouderen en verstandelijk minder snelle mensen als medewerkers, dus soms is het even geduld hebben. Ik vind even een tijdje rustig zitten wel lekker, maar Rick en de kinderen willen verder.

Earthquake is de volgende stop. Rick overtuigt Saskia, dat het echt niet eng is en ik heb er helemaal geen herinneringen aan. De laatste keer, dat ik in Universal was, was Saskia heel jong en kon ik nergens in. Earthquake gaat helemaal over speciale effecten en op het laatst ga je in een metrotrein een station verder en daar maak je een aardbeving van 8,3 op de schaal van Richter mee. Een tanker gaat in vlammen op, water komt naar beneden suizen en de trein gaat heen en weer. Genoeg om Saskia helemaal bang te maken. Dat kind heeft zo’n levendige verbeelding!

Kai en ik gaan samen Jaws doen, waar haaien onverwachts uit het water springen. Rick, die Universal al vele malen gedaan en gezien heeft, blijft bij Saskia. Maar goed ook, want na Earthquake is dit ook weer zo’n spannend ritje. Kai en ik vinden het maar matig, maar Saskia had het eng gevonden. Wat ik van veel attracties hier in Universal vind, is dat ze er oud uitzien. Sommigen van de Disney attracties zijn ook oud, maar die zien er altijd uit alsof ze gisteren gemaakt zijn. Van Universal kun je dat niet zeggen.

Na Jaws ontmoeten we Tabatha weer en we gaan met haar naar Back to the Future. In een deLorean racen we achter Biff aan. Al hebben de meisjes de films nooit gezien, de attractie blijkt tijdloos, ze vermaken zich prima. Terwijl wij door de tijd vliegen laat Kelli samen met Hadley een karikatuur maken. Erg goed gedaan! Natuurlijk wil Saskia er ook meteen een, maar dat vinden we te veel van het goede.

Saskia en Tabatha willen erg graag verder samen gaan en we bespreken met Tabby’s ouders, dat we ze om 19 uur bij de ingang weer zullen treffen. Met Tabatha doen we ET, ook al zo’n oude attractie, die, ondanks dat de kinderen de film niet hebben gezien, toch leuk blijft. Vooral op het laatst, als ET je persoonlijk met voornaam en al bedankt voor je hulp.

Verderop vinden we de Woody Woodpecker roller coaster, die Saskia eindelijk over een deel van haar angst voor roller coasters heen helpt. Tabatha en zij gaan er zelfs twee keer in en komen met armen omhoog naar beneden. Er is hoop voor Saskia (en dat wil Rick toch zo graag!)!

Maar hoe Tabatha ook op haar in praat, Saskia weigert de Mummy coaster te proberen (en ik geef haar geen ongelijk). Dus gaan Tabatha en Kai samen nog een keer daarop, terwijl Saskia, Rick en ik een warm drankje halen bij Starbucks. Het is de hele dag al min of meer bewolkt en begint nu, met een koud windje, echt erg fris te worden.

Als laatste “hoera” gaan Saskia en Tabatha samen nog een keer Shrek bekijken en dan leveren we Tabatha weer af aan haar ouders. Heel misschien zien we ze dinsdag weer in Islands of Adventure, maar, al willen de meisjes alle tijd met elkaar doorbrengen, we houden onze eigen schema’s aan.

Na nog een paar winkels bekeken te hebben bij de Citywalk gaan we naar Jimmy Buffett’s Margaritaville, waar we een reservering hebben. Eerst bestellen we een “Ruby Red Rita” margarita aan de bar en dan krijgen we al een tafeltje. Het eten is in een woord voortreffelijk! Ik bestel een kreeft en garnalen salade en ik heb nog nooit zoveel vis in mijn salade gekregen. Ook de muziek en ambiance is leuk, een aanrader, dit restaurant!

Door een koude Citywalk lopen we naar de auto, met onze preferred parking staat die niet ver weg. Het was weer een volle dag!

Maandag, 10 april 2006: Magic Kingdom

De Magic Kingdom, het hoofdpark in Disney World, opent deze week iedere dag om 7 uur ’s ochtends voor gasten van de Disney hotels, waar wij ook deel van maken. Helaas lukt het ons absoluut niet om voor zevenen op te staan! Het is toch belangrijker om wakker te zijn en te genieten van onze dag, dan de hele dag als zombies rond te lopen alleen om de belangrijkste attracties zo vroeg mogelijk te kunnen doen.

We staan dus weer om kwart over zeven op, ik sport vanochtend niet en we rijden zo naar de Magic Kingdom. We arriveren net voor achten en parkeren de auto. Wij en duizenden van onze beste vrienden lopen naar de monorail. Dan zie ik, dat er net een veerboot is aangekomen en bijna niemand gaat daar op. We besluiten de boot te nemen, veel rustiger, sneller (de rijen bij de monorail waren dik!) en een leuk uitzicht op de hotels en Magic Kingdom.

Kai is nog steeds druk met verborgen Mickey’s zoeken en vindt ze meteen bij binnenkomst in het park. Mickey en Minnie staan handtekeningen uit te delen en vrolijke liedjes klinken overal. Dat is wat Disney zo sterk maakt, dat gevoel, dat je in een heel andere, kleurige, vrolijke wereld beland bent. Geen van de andere parken bewerkstelligt dat gevoel zoals Disney.

Als eerste stevenen we op Space Mountain af. Dit was mijn eerste roller coaster ooit en ik heb er nostalgische gevoelens over. Er blijkt maar een wachttijd van vijf minuten te zijn. Saskia durft niet (maar wil later wel) en blijft met de spullen achter. Het is weer een leuke rit door de sterren, maar als we naar de uitgang lopen merk ik, dat de lenskap van mijn fototoestel af is. Tegen de stroom van mensen in loop ik terug. Ze hebben hem al gevonden en ik krijg hem zo terug, fantastisch!

Na haar moedigheid van gisteren op de Woody Woodpecker achtbaan in Universal wil Saskia Big Thunder Mountain Railroad ook wel proberen. Daar halen we Fast Passes voor (die kun je per attractie halen, maar pas vijf minuten na ingang van je Fast Pass kun je er nog een verkrijgen).

Wij hebben nog geen ontbijt gegeten en het ene bakkerijtje op Main Street, dat ontbijt verkoopt is razend druk. Hier moet Disney van leren, want als je je park om 7 uur opent moet je je gasten wel gelegenheid geven ontbijt te eten! Wij hebben geen zin zolang te wachten voor een mierzoet broodje en kiezen voor ijs als ontbijt. Tja, je moet wat om je maag te vullen! En hier is niemand! Ik kies een ice cream sandwich, denkend een paar kleine koekjes met wat vanille ijs te krijgen. Het ding, dat ik aangereikt krijg, zou zo vier mensen voorzien! Mijn hemel, wat een ding, twee gigantische chocolate chip koeken met een lading vanille ijs ertussen. Ik krijg er nog geen vijfde van op!

Inmiddels is bij het Kasteel de kroning van Assepoester aan de gang. Als ik Rick vraag of we dat moeten zien, antwoordt hij “I guess so”. Ik begrijp daaruit, dat hij het nodig vindt het te zien en dus blijven we kijken. Inmiddels zwellen de wachttijden bij de meest populaire attracties aan. Achteraf blijkt, dat we beiden probeerden te signaleren het niet te willen zien, maar zoals we hier zeggen, onze wires waren crossed.

Na de kroning lopen we Adventureland in en bekijken, voor het eerst ooit (en we komen al meer dan 20 jaar in de Magic Kingdom) het boomhuis van de Swiss Family Robinson. Het is leuk om eens gezien te hebben, maar de komende tien jaar is dat niet meer nodig. Ik ken de film ook helemaal niet en de kinderen ook niet, dus het zegt Rick veel meer dan ons.

Eigenlijk willen we hierna de jungle cruise doen, maar ook die is de laatste jaren superpopulair geworden. Er staat al een wachttijd van een half uur en dat is het ons niet waard, we zijn verwend door de express passen in Universal!

Mijn favoriet, Pirates of the Caribbean, zou eigenlijk dicht zijn, maar ze waren nog niet aan de vernieuwingen (die meer op de gelijknamige film moeten inspelen) begonnen en hebben deze week de attractie nog open gehouden. Er is nauwelijks wachttijd, dus we gaan er meteen voor. Het voelt een beetje nostalgisch om te weten, dat dit de allerlaatste keer is, dat we deze populaire attracties in zijn huidige form mogen aanschouwen. Na zoveel keer in dat bootje te zijn geweest kennen we hem op ons duimpje, of dat denken we, want Kai vindt toch weer onverwachte verborgen Mickey’s.

Als we naar buiten komen is het tijd voor onze fast passes voor Big Thunder Mountain Railroad. Deze attractie is pas vernieuwd en erg leuk, Saskia geniet van haar tweede “roller coaster” in twee dagen. Ze wil meteen nog een keer, maar de wachttijd is al meer dan een uur.

Ook bij de Haunted Mansion hebben we gelukkig. Als wij aankomen is er een tien minuten wachttijd, als we weer buiten komen is dat al een half uur. De menigte zwelt en zwelt! Saskia laat zich met geen stok de Haunted Mansion in lokken, dus blijft ze op een bankje buiten wachten. Ze is wat dat betreft echt een “good sport”, zeurt niet, dat ze telkens alleen moet blijven, als zij maar niet naar binnen hoeft! Zoals altijd geniet ik van dit ritje. Er zijn zoveel subtiele grappigheden te zien, echt prachtig hoe de ontwerpers op ieder kleinste detail letten.

Rick laat ons hierna bij Mickey’s Philharmagic, een heel erg leuke 3-D film met vooral Donald in de hoofdrol, achter, terwijl hij fast passes haalt voor de nieuwe Stitch attractie. Mickey’s Philharmagic is iets wat iedereen leuk vindt en Donald, Ricks favoriet, doet weer alles verkeerd. Erg leuk!

Inmiddels is het lunch tijd en we eten bij het Starlight Cafe in Tomorrow Land. Inmiddels heb ik trouwens al weer heel wat Nederlands gehoord, ook in dit cafe, en probeer altijd een reactie te krijgen, maar meestal wordt dat genegeerd. Nederlanders willen echt geen andere Nederlanders ontmoeten op hun vakantie! In het Starlight Cafe bestellen we voor elk wat wils en het is helemaal niet duur. Disney blijkt wat betreft water en gewone kost goedkoper, dan Universal (een water bij Disney kost $2,00 en bij Universal $2,50, bovendien heb je bij Disney ook kleine flesjes voor $1,25, die je dan telkens bij de drinkfonteinen kan opvullen).

Na het eten is het tijd voor ons “Stitch” avontuur. Deze attractie vindt plaats in hetzelfde gebouw, waar vroeger de heel enge “Alien Encounter” plaatsvond. Tot onze verbazing is er nauwelijks iets verandert en wat ik interessant vind is het psychologische aspect hier. Bij “Alien” zag je enge buitenaardse wezens en de “Alien”, die uiteindelijk ontsnapte, was een engerd. Dus vond iedereen die attractie niet in de Magic Kingdom, tenslotten voor kinderen en hun ouders, passen.

Gelukkig creeerde Disney een film met een “schattig” buitenaards wezen, Stitch, die de perfect oplossing bracht. Verander “Alien Encounter” in een avontuur met Stitch en voila. Er hoefde weinig veranderd te worden, slechts een buitenaards wezen in het voorstukje en natuurlijk Stitch in plaats van die enge Alien en nog wat filmpjes. Veel was er niet voor nodig en nu is vrijwel niemand meer bang. De effecten zijn hetzelfde, maar ze worden met een andere intonatie gebracht. Psychologie...

Als we uit “Stitch” komen is het park echt in een idioot druk gekkenhuis veranderd. We halen Fast Passes voor Splash Mountain (kunnen om 16:45 terugkomen) en zoeken dan rust in de attractie van de Amerikaanse presidenten. Deze animatronische presentatie blijft interessant en de presidenten lijken net echt. Als George W. Bush spreekt zien we een aantal andere presidenten met hun vingers kloppen, alsof ze verveeld zijn, grappig!!

Omdat we nog twee uur hebben voor we Space Mountain kunnen doen en we meer dan genoeg van de gigantische menigte hebben, besluiten we bij Main Street iets te gaan drinken.

Onderweg zien we weer een kroning van Assepoester. Een moeder eend heeft alleen even besloten haar zestal (heel klein) kroost door de menigte te loodsen en een Disney werknemer probeert dit allemaal in goede banen te leiden. Voor veel kinderen zijn de baby eendjes opeens veel interessanter, dan Cinderella, daar boven bij het kasteel.

De eendjes lopen een heel end en wij volgen ze, omdat ze onze weg naar het cafe nemen. De Disney persoon heeft er op een gegeven moment genoeg van en begint de eendjes een voor een op het gras te zetten (dat is te hoog voor ze om te springen). Bij de meesten lukt het meteen, maar twee raken helemaal in paniek. Ze springen tegen de muur op en het lukt niet. Een ander rent de verkeerde kant op.

Om tegen te gaan, dat ze hun moeder kwijt raken (ik denk nog aan de Washington zoo, waar de tijgers vorige lente een eendje voor onze ogen opaten), help ik mee en grijp een van de kleintjes om hem/haar op het gras te zetten. Na een tijdje lopen ze daar allemaal en de Disney medewerker bedankt mij. Hoewel verder iedereen opzij ging voor de eendjes hielp niemand toen ze in paniek raakten.

Bij Casey’s cafe drinken we wat en zitten lekker in het zonnetje, wat wat mij betreft niet te warm is. We luisteren naar een pianist en het is even heerlijk tot rust komen.

Na een uurtje wil Rick wel weer verder en we besluiten wat winkels aan te doen. We kijken van bovenin het treinstation de parade, met alle belangrijkste Disney figuren in grote “glazen” ballen. Dan nemen we voor het eerst ooit de trein! Die rijdt ons helemaal rond en dan nog een stop bij Frontierland.

Hier stappen we uit, want onze Fast Pass voor Splash Mountain is bijna geldig. We proberen Saskia met alle macht over te halen, maar het lukt niet. Jammer, want ze zou het grootste gedeelte van de attractie hartstikke leuk hebben gevonden, ze durft alleen de laatste (grote) plons niet aan!

Splash Mountain blijft leuk, met Broer Konijn en zijn compagnons, zo vrolijk als het maar kan!

En dan is het tijd om richting Epcot te gaan. Daar hebben we om kwart over acht een reservering bij het Mexikaanse restaurant, San Angel Inn. Rick vraagt of we voorin mogen zitten met de bestuurder en dat kan zowaar! We zien zo Epcot op een bijzondere manier.

We weten, dat Karin en Frank vandaag ook in Epcot zijn, dus lijkt het ons leuk hen te zien.

Eerst zoeken we onze foto’s op op de stenen van “It’s a Legacy”. Hier kun je permanent je foto hebben staan en drie jaar geleden hebben Rick en de kinderen dat laten doen. Dit is de eerste keer, dat de kinderen hun foto’s hier zien.

Dan lopen we naar de World Showcase, met alle verschillende landen. Vlakbij Mexico zien we meteen Maaike, Danielle en Jeroen, de kinderen van Karin en Frank. Zij zijn op weg naar Test Track, waar later blijkt, dat ze 90 minuten moeten wachten om erop te gaan!

Rick haalt Fast Passes voor Maelstrom in Noorwegen en intussen bel ik Karin. Zij zijn in China en dat ligt (in Epcot althans) naast Noorwegen. Terwijl we kletsen, zie ik haar uit de pagode komen. Zo grappig!! Daar staan we dan te kletsen met Karin en Frank, die we een jaar geleden nog helemaal niet kenden, in China in Epcot! Zij blijken een vreselijke heenreis gehad te hebben en een hele dag verloren te zijn daardoor, ik krijg vast nog alle details te horen.

Rick en ik drinken een wijntje en biertje in Duitsland en we delen met zijn vieren een pretzel, die zo lekker is, dat we er wel meer op kunnen! Dan is het tijd voor ons avondeten. Eerst doen we het bootritje in Mexico en de kinderen doen het meer dan eens tijdens het eten en dan krijgen we een tafeltje. Het eten is zoals altijd voortreffelijk en helaas moeten we net als het vuurwerk voorbij is weg.

Gelukkig valt het mee, de kinderen stappen flink door en voor we het weten zijn we terug bij de auto. Uitgeblust vallen we in bed neer. Morgen mogen we een beetje uitslapen!

Dinsdag, 11 april 2006: Islands of Adventure

Het plan is om vandaag naar Univeral’s Islands of Adventure te gaan. Dit is een compleet nieuw park voor mij en de kinderen, Rick is er al meerdere malen geweest (Microsoft heeft nogal eens evenementen in Orlando). Omdat we weten, dat we Express Plus passen gaan kopen, besluiten we wat later op te staan en het vanochtend rustig aan te doen.

Om half negen ben ik toch weer klaar wakker en bestel het roomservice ontbijt. Dan ga ik een half uurtje (5 kilometer) hardlopen. Het is buiten perfect: zonnig en een lekker temperatuurtje. Katja, Leah en de Bridgemans logeren praktisch aan de overkant van de straat van ons en ik besluit hun resort, Saratoga Springs een bezoekje te brengen. Dit is een van de nieuwste Disney hotels en het ziet er zoals altijd prachtig verzorgd uit.

De roomservice is een gemengd succes, Rick en ik krijgen een heerlijke sandwich, maar Saskia’s havermout is niet te eten. Tijd om een nieuwe te bestellen is er niet, dus we kopen maar een croissant voor haar beneden. Daar staat ook een Paas versiering met echte konijntjes erin, prachtig voor de kinderen natuurlijk!

Om half elf lopen we Islands of Adventure binnen en het is er loeidruk! Op het bord met wachttijden zien we, dat de meeste attracties alweer rijen van ver over het uur hebben. Ik sluit meteen aan bij het rijtje mensen, dat Express Plus passen wil kopen en zie, dat in twee dagen tijd de prijs daarvoor met $5 omhoog is gegaan! Nou ja, toch maar doen, want het scheelt enorm! Zonder pas zouden we misschien drie attracties kunnen doen en met pas doen we er 7!

Over het algemeen komt Islands of Adventure vrolijker, kleuriger en lichter op mij over, dan Universal. Het is natuurlijk ook een stuk nieuwer, dat scheelt.

Als eerste lopen we naar de Hulk, de gigantische achtbaan, die boven alles uit torent. Saskia blijft bij de tassen en wij lopen zo alle rijen voorbij met onze pas. De Hulk is fantastisch!! De langste roller coaster, waar ik op ben geweest, en hij gaat wel vijf keer over de kop. Jammer, dat er zulke rijen staan, ik zou graag nog een keer!

We lopen verder naar Dr. Seuss land, waar de kinderattracties zijn. We doen het Cat in the Hat ritje, wat leuk kleurig en vrolijk gedaan is. Maar Kai had het liefst een vermomming aangetrokken, zo erg vond hij het erin gezien te worden!

Gelukkig voor hem is Saskia de rest van de attracties in dit deel van het park ook ontgroeid. Even verderop zien we mooie fonteinen, bloemen en de “tempel”, waar de show “Poseidon’s Fury” speelt. Saskia durft daar niet in en Rick blijft bij haar.

Kai en ik genieten van de show. Een heel energieke “archeoloog” vertelt ons het verhaal van het gevecht tussen Poseidon en een of andere kwade god, waarbij Poseidon zijn drietand verloor. We worden met allerlei speciale effecten bekogeld, lopen door een tunnel met water, zien allerlei vuur en water spectakel en uiteindelijk eindigt het gelukkig weer allemaal goed, Poseidon heeft zijn drietand terug. We denken, dat de “archeoloog” iedere avond doodmoe zijn bed in moet vallen, zo hyper is hij, maar verder is het ontzettend goed gedaan.

De volgende achtbaan heet “Dueling Dragons”. Helaas voor Sas is ook deze weer teveel en zij blijft in de winkel kijken. Bij deze attractie kies je of je vuur of ijs wilt (de oranje of de blauwe “draak”), tijdens de rit zie je de andere coaster telkens langskomen, alsof ze duelleren. Wij (Kai kiest) nemen ijs en bij deze achtbaan hangen je voeten los. Leuk vind ik dat altijd! Overal hangen waarschuwingsbordjes en een ervan is, dat je je kunstledematen moet verwijderen om erin te mogen. Ik heb weleens een verhaal gehoord van iemands familielid, die een kunstbeen verloor op zo’n ritje! Het is een leuk ritje, maar de Hulk is indrukwekkender.

Voor de lunch gaan we nog even in de kinderachtbaan, de Flying Unicorn. Saskia geniet, eindelijk een ritje, waar zij ook in kan. Wat dat betreft is dit park niet geschikt voor kinderen, die wat bangig zijn aangelegd.

Bij het grootste Hard Rock Cafe in de wereld eten we lunch. Erik, onze serveerder, is een grapjas en plager (hij doet Rick geloven, dat je geen foto’s mag nemen in het restaurant), maar ik pak hem terug, want ik vraag om een glas water en dat komt maar niet. Prima gelegenheid voor een grappige opmerking over de droogte in Orlando en hij neemt het goedaardig op.

Het eten is lekker, veel lekkerder, dan bij het Hard Rock Cafe in Baltimore, waar we voor het laatst hebben gegeten. Het personeel past ook erg goed bij het restaurant, overal piercings en tattoo’s!

Vandaag is de laatste dag van de vakantie van de Horners hier in Orlando en we weten, dat ze in Islands of Adventure zullen zijn (we hebben er speciaal ons schema voor omgegooid, want vandaag stond eigenlijk Seaworld op het program). Saskia belt Tabatha tijdens de lunch en zij gaan de Spiderman 3D attractie doen. We ontmoeten ze daar en gaan er met zijn allen doorheen. Hij is erg leuk! Tot nu toe vind ik alle 3D en 4D attracties zo ontzettend grappig!

Saskia en Tabatha willen dolgraag een karikatuur laten tekenen en omdat Saskia vandaag met zo weinig attracties kon meedoen geven Rick en ik toe. Maar ik heb ook nog zin om de Hulk weer te doen. Kai voelde zich niet lekker erna en wil er niet meer in en Rick heeft hem al meerdere keren gedaan. Omdat Saskia niet ging, hebben we nog een Express Plus kaartje over.

Kelli, Tabatha’s moeder, vindt achtbanen ook erg leuk, maar met twee kleinere kinderen is het voor haar net als het voor mij een aantal jaren geleden was: ze offert zich op voor de kinderen. Ik vraag haar dus of ze met mij in de Hulk wil gaan, terwijl de meisjes hun karikatuur laten tekenen. Dat laat ze zich geen tweede keer vragen! De vaders nemen de dames mee voor de karikatuur en wij sluiten in de Express Plus rij aan.

Het is leuk eens even met Kelli te kletsen zonder kinderen. De Horners zijn heel hartelijke mensen en ook duidelijk dol op (hun) kinderen. Het is leuk ze nu eens wat beter te leren kennen. Al gauw zijn we aan de beurt en de tweede keer voelt nog beter, dan de eerste! Wat een achtbaan is dit!!

De karikatuur wordt erg leuk, de artiest vindt precies de gezichtstrekken van de meisjes om wat te overdrijven zonder dat ze er door gekwetst worden. Wij kopen hem en gaan hem voor Tabatha copieren.

We nemen afscheid van de Horners en wensen hen een prettige thuisreis. Het was toch wel bijzonder hen hier zo te ontmoeten en samen dingen te ondernemen.

Eerst lopen we nu door een straat met allerlei stripfiguren en dan doen we het bootritje van Jurassic Park. Rick heeft niet zo’n goed geheugen en volgens hem word je helemaal niet nat. Nou, gelukkig worden we achterin het bootje geplaatst, want na het leuk opgezette ritje langs allerlei dinosaurussen, met als hoogtepunt natuurlijk een levensechte T-Rex, duiken we met een grote plons naar beneden. Saskia was bang van Splash Mountain, maar deze val is nog een stuk langer! Achteraf is ze toch erg trots, dat ze het gedaan heeft, onverwachts, hi hi!

Als laatste attractie vandaag doen we de Dr. Doom Fear Fall. Hierbij word je keihard in een toren omhoog geschoten en valt dan meteen weer keihard naar beneden. Eigenlijk durf ik dit niet goed, maar ik wil het toch eens proberen, vooral ook, omdat ik morgen in de Tower of Terror in MGM wil. Alweer verbaas ik mezelf, want ik vind het hartstikke leuk!! Jammer, dat we niet nog eens in kunnen, de wachttijd is meer dan een uur (zoals bij alle attracties hier).

Het is inmiddels zes uur en we hebben Islands of Adventure wel gezien. Er is natuurlijk nog meer, maar Saskia vindt het niets en wij hebben ook gedaan wat we wilden.

Bij de surfshop op de Citywalk koopt Kai een skateboard. Hij heeft hier maandenlang voor gespaard en deze shop heeft alles, wat hij wilde. Dolblij, met een flitsend skateboard, loopt hij terug naar de auto.

In het hotel verkleden we ons snel (het is inmiddels winderig en een stuk koeler geworden) en lopen dan naar Downtown Disney. Daar winkelen we onder anderen in de enorme Disney winkel. Kai vindt weer een heel stel verborgen Mickey’s. Dat boekje was zijn $12 meer dan waard, overal hebben we verborgen Mickey’s gevonden!

Om tien voor negen hebben we een reservering bij Fulton’s Crab house. We krijgen een leuk tafeltje en goede serveerder en het eten is voortreffelijk. Saskia en ik zijn doodmoe en gaan na het eten terug naar het hotel, maar Kai en Rick halen nog ergens energie vandaan om naar Disney Quest te gaan.

Hier bouwen ze onder anderen een achtbaan en kunnen die dan zelf virtueel “berijden”. Pas om middernacht zijn ze terug! Dat zal wat worden om morgen om kwart over zeven op te staan!!

Woensdag, 12 april 2006: MGM Studios en hop naar Epcot, hop naar Magic Kingdom
Steevast om kwart over zeven gaat de wekker van Ricks horloge. Ik heb mijn acht pond gewichten helemaal van thuis meegesleept, dus ik besluit vanochtend gewoon een gewichtenroutine-tje in de kamer te doen.

We willen voor het openen van het park bij MGM Studios zijn, dus we halen snel wat ontbijt beneden en gaan dan op weg. Met het openen van de hekken staan we bij de ingang. We willen de rijen bij de Rockin Roller Coaster en Tower of Terror voor zijn.

Helaas zijn we niet de enigen met die gedachte en beide attracties hebben meteen een drie kwartier wachttijd. We besluiten een fast pass voor de Rockin Roller Coaster te nemen en voor Tower of Terror in de rij te gaan staan.

Saskia is helemaal opgewonden, want ze heeft besloten de Rockin Roller Coaster te gaan doen. Ze is er minder gecharmeerd van met ons in de rij te moeten voor Tower of Terror en in de bibliotheek, waar je een filmpje met het hele verhaal te horen krijgt, begint ze paniekerig te huilen.

Gelukkig neemt een vriendelijke Disney mevrouw haar mee naar beneden en kan ons avontuur beginnen. Dit is voor mij de eerste keer in de Tower of Terror. Ik hou er nooit van keihard te gaan gillen in achtbanen en andere sensationele attracties, maar hierbij schreeuw ik me te pletter! Iedere keer als je denkt beneden te zijn vliegt die lift weer naar boven en valt dan weer keihard. Voor mijn gevoel (en misschien ook echt wel, want Kai dacht het ook) wel zeven keer! Ik zou dit ritje niet meerdere keren achter elkaar doen, maar het is wel erg leuk!

Als we naar buiten komen is het tijd voor de Rockin Roller Coaster met dappere Saskia naast Kai. Haar evaluatie nadien: "Awesome!" en ze wil nog een keer, dus we kopen de foto (dit is tenslotte haar eerste echte over de kop achtbaan) en halen nog een fast pass. We kunnen tussen tien voor twee en tien voor drie terugkomen. Saskia is zo trots op zichzelf, dat ze Katja en Leah opbelt.

Inmiddels is het bijna lunchtijd en we gaan kijken of we nog in de Sci Fi diner plaats kunnen krijgen. De gewone "auto's" zijn vol, maar we kunnen een limousine krijgen. Dit restaurant is opgezet als een drive-in theater en er spelen stukjes oude film op het doek. Het is erg leuk en ook het eten is lekker.

Tijdens het eten zegt Saskia, dat ze zo graag op de Rockin Roller Coaster wil met Katja en Leah. We bellen Katja dus, die nog in het hotel is, en stellen voor, dat Rick en ik onze fast pass opgeven voor hen. De tieners beloven voor de Fast Pass tijd in het park te zijn.

Wij hebben nog een uur, dus we gaan in de Great Movie Ride. Deze attractie is wel aan vernieuwing toe, vinden Rick en ik. De animatronische figuren zien er verouderd uit.

In de Magic of Animation krijgen we een grappige "interactie" tussen een Disney cast member en Mushu, het draakje uit Mulan, te zien. Daarna zien we een Disney tekenares in actie. Vroeger kon je hier de animators aan het werk zien, maar die zijn nu allemaal naar Californie verhuisd, helaas. Wat ik erg leuk vind om te weten, is dat er in 2008 weer een sprookje uitkomt: Rapunzel.

Om kwart voor twee belt Katja, dat ze bij de Rockin Roller Coaster aangeland zijn. Wij lopen er gauw heen en het is een happy weerzien met onze oudste. Leah wil uiteindelijk toch niet gaan, dus ik ga met mijn eigen kroost de coaster in. Saskia's dag kan niet meer stuk, want al vanaf het begin heeft ze geroepen, dat ze dit met Katja wilde doen en nu is dat dus gebeurd.

Na wat foto's voor de grote Aerosmith gitaar nemen we weer afscheid van Leah, JB en Katja en gaan door naar Star Tours. De wachttijd valt mee, slechts 20 minuten, dus we wachten gewoon in de rij in gezelschap van R2D2 en C3PO. De attractie zelf is grappig en gelukkig landen we na veel capriolen weer veilig.

Als laatste hier in MGM Studios gaan we terug naar de Animatiestudio. Hier kun je namelijk les krijgen in het tekenen van een Disney stripfiguur. Wij leren, hoe je Donald moet tekenen tot Ricks grote vreugde, want dat is zijn favoriet.

Dan is het tijd om de auto opnieuw te parkeren bij de Magic Kingdom, waar we vanavond willen eindigen. Dan nemen we de Monorail naar Epcot, waar we reserveringen hebben voor het Marokkaanse restaurant. Het is me deze week opgevallen, hoe moeilijk het is reserveringen te krijgen! Volgende keer ga ik die voor we op weg gaan al maken, we hebben nu niet in sommigen van onze favorieten kunnen eten (aan de andere kant hadden we zo de gelegenheid eens wat nieuws te proberen, wat ook nooit verkeerd is, natuurlijk.).

Het eten en de bediening in het Marokkaanse restaurant zijn allerbest. Kamal, onze serveerder, schrijft Saskia's naam voor haar in het Arabisch. Rick bestelt de biefstuk kabob en ik de couscous, want dat is het echte Marokkaanse gerecht. Ik smul er dan ook van, het is zo goed klaargemaakt!

We hebben geluk, want net als we aan het hoofdgerecht beginnen, komt de buikdanseres. Het is een mooie show en we hebben goed zicht.

Na het eten nemen we de monorail naar de Magic Kingdom. Saskia wil namelijk nu met haar nieuw gevonden dapperheid ook per se Space Mountain in. De fast passes zijn helaas vergeven voor de dag, dus wachten we maar de 40 minuten in de gewone rij. Ik ben ervan overtuigd, dat de linker route voor Space Mountain leuker is, dan de rechter en die krijgen we. We genieten allemaal!

Het oorspronkelijke plan was om de verlichte parade van 9 uur te bekijken, maar de kinderen willen niet, want ze zijn doodmoe, en de menigte is vele rijen dik, zodat we toch nauwelijks iets zouden kunnen zien.

We lopen dus gauw het park uit tot Ricks enorme teleurstelling. Hij geeft zelf toe, dat hij wat dit betreft net een kind is. Met een lang gezicht zit hij in de Monorail, helemaal niet zijn vrolijke zelf. Ik herinner hem eraan, dat hij Kai gisteravond tot middernacht mee heeft genomen en dat het joch nu duidelijk is uitgeput. Als we uitstappen is Rick er alweer overheen, maar ik moet inwendig wel lachen, hoe Disney van volwassenen weer kinderen maakt!

Wat de kinderen betreft, die slapen zodra hun hoofd het kussen raakt en Rick en ik volgen niet veel later!

Donderdag, 13 april 2006: Seaworld

Kwart over zeven komt weer snel en ik ga lekker een stuk hardlopen. Op de dagen, dat ik dat niet doe voel ik me beduidend minder lekker, waarschijnlijk, omdat mijn spieren stijf worden door al het staan in rijen. Zo ’s ochtends even rennen helpt alles wat losser houden. Ik loop bij Katja’s hotel, want daar zijn mooie jogging trails. Ik zie allerlei watervogels en een helemaal niet schichtig konijntje langs de kant. Door Downtown Disney loop ik terug.

We douchen gauw allemaal, want ons doel is vandaag Seaworld en we willen er voor de opening zijn. Dit is een park, waar geen van ons ooit geweest is, zelfs Rick niet. We komen er net voor negenen aan en kunnen lekker dichtbij parkeren.

Online heb ik al gelezen over de achtbaan “Kraken” en we lopen daar dus meteen heen. Er is nog nauwelijks een wachttijd, dus Rick, Kai en ik gaan er meteen in. We krijgen de achterste rij, waarvoor een speciale wachttijd staat, maar de minste mensen wachten. Wat een heerlijke coaster!! Vooral de eerste val is fantastisch en dan nog een heel stel keren over de kop! Rick geeft hem een 7 uit 10, maar Kai en ik vinden hem schitterend. We willen nog een keer!

Er staat nog steeds geen lange rij, dus we lopen meteen weer door, terwijl Rick met Saskia blijft wachten. Zij zien sidderalen in grote glazen bollen, de zogenaamde “Kraken”. Kai en ik krijgen alweer de laatste rij, samen met een jongetje van Saskia’s leeftijd en zijn vader uit Virginia Beach (het jongetje vraagt mij of hij bang moet zijn, want hij heeft alleen nog de Big Bad Wolf gedaan (in Busch Gardens Williamsburg), vandaar de conversatie over waar ze vandaan kwamen). Aan het einde van de rit is hij helemaal opgewonden, want hij vond het prachtig en even later zien we hem het hele gebeuren uitgebreid aan zijn moeder uitleggen. Schattig! Saskia is wel net groot genoeg voor Kraken, maar de moed ontbreekt haar nog, het komt wel, gezien haar recente persoonlijke overwinningen.

Kai en Rick gaan de Journey to Atlantis doen, een waterachtbaan. Ik vind het te koud om nat te worden en Saskia laat vanzelfsprekend afweten. Wij gaan dus samen naar de Pinguins en Puffins kijken. Dat is pas een leuk iets! We vinden het wel allebei zielig hoeveel vogels er in een kleine omgeving samen zitten, maar aan de andere kant leveren de pinguins eindeloos vertier. Het lijkt ook wel of sommigen ons eens goed bekijken, wie staat er nou precies te kijk? De koningspinguin vind ik het mooist en Saskia leert weer van alles. Als Kai en Rick klaar zijn lopen we er nog een keer doorheen en dan gaan we verder.

We willen de 11 uur show met Shamu (of althans al de Orca’s, die daarvoor doorgaan) gaan bekijken. We hebben nog drie kwartier en lopen dus eerst door het haaienpaviljoen. Wij zijn, toegegeven, heel wat gewend en dit valt tegen. Het is wel heel leuk om een vervaarlijke haai ons van boven te hebben volgen, maar persoonlijk vind ik de haaientanken in Epcot, Baltimore en Atlantis (Bahamas) indrukwekkender.

Net voor de show vinden we nog zitplaatsen voor de “Believe” repetitie in het Shamu stadion. “Believe” begint als show pas begin mei, maar wij mogen een repetitie meemaken. Het is leuk om de orca’s te zien, want dat is een zeedier, dat we nog niet in het wild hebben meegemaakt. Maar de repetitie is geen show, er zijn spectaculaire delen, waarbij de orca’s hoog springen of met hun machtige staarten het publiek nat spatten, maar het hangt niet samen. En eerlijk gezegd vind ik niet, dat we een goed beeld krijgen op wat “Believe” nu precies als show zal zijn. Iets over een jongetje en zijn walvis, maar meer weten we niet. Ik had liever een volle show gezien.

Alle shows in Seaworld beginnen rond dezelfde tijd, expres ongetwijfeld, want dan gaat niet iedereen in het park naar dezelfde show. De volgende show tijd is 12:30, dus we hebben fijn even tijd om lunch te eten. Dit doen we bij Mama’s Kitchen, waar ze gezond eten verkopen, niets meer dan 725 calorieen en met weinig vet en veel vezels. Het smaakt allemaal erg lekker en er zijn meer dan genoeg tafeltjes, want de meeste mensen willen geen gezond eten. Ik vind het een prima idee voor een amusementspark! Van mij mag Busch Gardens (van hetzelfde Anheuser Busch bedrijf als Seaworld) dat ook invoeren.

Om kwart over twaalf nemen we hoog in het stadion plaats voor de zeeleeuwen en otter show. We hebben telkens geluk net op tijd te zijn, we zitten wel in de nok, maar ook daar heb je goed uitzicht. Minuten na onze aankomst is de show gesloten, Rick, die drankjes is gaan halen, wordt met moeite weer naar binnen gelaten.

“Clyde and Seamore take Pirate Island” is een heel erg leuke show, we liggen regelmatig dubbel. De zeeleeuwen Clyde en Seamore zijn heel leuk en goed getraind, maar hun trainers zijn ook erg grappig. Zo grapt een van hen “Hey, I thought I just put a fish here, but it’s gone. We’re in Florida, so we’ll just do a recount (refererend aan de 2000 presidentiele verkiezingen)”. De otter is schattig en de walrus op het laatst een leuke toevoeging. We genieten van deze show en drie van ons verklaren het de beste hier (hoewel ik er ook van geniet vind ik de dolfijnen show echt supermooi).

We krijgen inmiddels SMS-jes van Katja, die vandaag naar Typhoon Lagoon, een van de twee Disney waterparken ging. Hun autotrein voor morgen is geannuleerd vanwege het sluiten van een brug (op de heenweg hadden ze al zes uur vertraging). Nu gaan ze ook terug rijden, gelukkig is die optie er! Met een latere SMS laat ze weten, dat er iemand is overleden in de Mission Space attractie in Epcot vandaag. Dit is de tweede dood in die attractie in een jaar, maar er staan ook eindeloos veel waarschuwingen en na een keer hoef ik er niet meer in. Ik vond het gevoel gewoon niet lekker.

De derde show, die we willen zien, begint pas om 2 uur en intussen proberen we in de Dolphin Cove dolfijnen, die de hele tijd langs de kant komen, te aaien. Het lukt mij om van kop tot staart te aaien, hij (of zij, er zijn een heel stel babies) vindt het erg lekker en blijft nog even liggen. Kai aait er ook een, maar Saskia’s armpje is te kort, ze kan er telkens net niet bij. Maar alleen al het zo dicht bij de dolfijnen zijn, is speciaal. Er worden visjes verkocht om ze te voeren, maar net als wij die willen kopen, sluit de rij. Gelukkig komen de dolfijnen ook zonder vis knuffelen. Sommige babies zijn zelfs heel speels, net jonge hondjes, heel leuk!

Om half twee willen Kai en Saskia naar binnen in het dolfijnenstadion om een plaats aan het water te krijgen. Zij willen best nat worden. Helaas is zelfs een half uur tevoren te laat en eindigen we toch weer hoog. Ik haal ijsjes en drinken en zie tot mijn schrik, dat de toegang is afgesloten, als ik eindelijk klaar ben. Gelukkig is het duidelijk, dat ik een moeder met versnaperingen voor de rest ben en ik mag er nog door.

De Blue Horizons show is spectaculair en kleurrijk. We kijken ademloos. De dolfijnen springen, de acrobaten vliegen en duiken, de papegaaien vliegen, de walvissen springen en het geheel komt tot een prachtige climax. Een heel mooi uitgevoerde show, die je gezien moet hebben om het te begrijpen. Ik stel me voor, dat “Believe” net zoiets wordt, maar vandaag was het nog (bijna) niets.

Na de show rest ons nog het bezoek aan de schildpadden, die prachtig zijn en ons aan Aruba doen denken, waar we ze in het wild zagen zwemmen. De manatees zijn goeiige reuzen, die in het water drijven. Het is erg, dat ze zo bedreigd worden door de motorboten en we zien heel wat nare lidtekens op hun ruggen. De alligators zijn ook interessant en toch wat eng. Maar geen van deze dieren is erg dynamiek en we hebben het al gauw gezien.

Eigenlijk hebben we Seaworld dan wel gezien, we slaan de zeehonden en zeeleeuwen over en de arctische tentoonstelling ook (die had ik graag gezien, maar er staat een gigantische rij voor). Het is weleens lekker om wat vroeger te vertrekken uit een park.

Op de terugweg stoppen we bij Walgreens voor wat benodigdheden en later bij een foto winkel voor een nieuw statief voor mij, mijn oude brak op zaterdag in Epcot en ik hoop morgen nog avondfotografie te doen.

In het hotel gaan Rick, Kai en Saskia zwemmen en ik neem even rust in de kamer. Dan lopen we naar Downtown Disney, waar we eerst lekker sushi eten bij Wolfgang Puck en dan avondeten bij Bongo’s, een authentiek Cubaans restaurant.

Dan gaan Saskia en ik hotelwaarts, ik koop haar een koffie ijsje bij Edy’s beneden en Kai en Rick gaan nog naar de Virgin Megastore.

We gaan vroeg slapen, want de Animal Kingdom roept morgen, onze laatste parkdag in Orlando!

Vrijdag, 14 april 2006: Een laatste Disney dag

Onze laatste dag in de pretparken willen we zoveel mogelijk uitbuiten en dus staat de wekker nog een kwartiertje vroeger, om zeven uur. We hebben expres onze vierde dag Disney op de laatste dag gezet, want, laten we wel wezen, er gaat niets boven de kwaliteit en efficientie van de Disney parken. De andere parken zijn erg leuk en mooi, maar bij Disney is alles (bijna) perfect!

We beginnen in Animal Kingdom. Het park opende om 8 uur, maar dat halen we niet, net over half negen stappen we binnen. Het lijkt druk, maar dat is het nog niet en we stevenen meteen af op de nieuwste attractie, Everest. Daar halen we fast passes voor half elf en zien dan, dat de wachttijd maar 20 minuten is. Hoewel Katja en Leah Saskia ervan hebben geprobeerd te overtuigen, dat Everest minder snel is dan Rock ’n Roller Coaster lukt het ons niet haar mee te krijgen. Ze wacht wel in de winkel.

Everest is echt prima opgezet, je loopt door hutten met allerlei dingen, die je op zo’n expeditie ook zou hebben en met gegevens over het gebied van de Himalaya’s. In de rij staan is dus geen straf bij deze attractie. Ver binnen de twintig minuten kunnen we plaats nemen in de “trein”, twee mensen kunnen naast elkaar zitten. Het begint allemaal heel rustig en dan kunnen we opeens niet verder en gaat de coaster achteruit. Dat is even een vreemde gewaarwording! We zien een yeti (abominabele sneeuwman) op een filmpje en gaan dan vooruit weer terug. We horen de yeti telkens weer en zien hem nog een keer in animatronische vorm voorbij komen. Dan is het ritje alweer voorbij. We zijn alle drie blij, dat we straks nog een keer mogen!

Vanaf Everest, dat natuurlijk in “Azie” ligt met zijn mooie berg (jammer, dat er een kraan op de achtergrond te zien is, dat doet toch wat aan de echtheid af!), lopen we door naar Dinoland. Hier gaan Rick, Kai en ik miljoenen jaren terug in de tijd en racen om de grote meteoor, die de dinosaurussen trof, voor te zijn. Een intens ritje, waar Saskia terecht uit blijft.

Dan proberen we de Primeval Whirl, een leuk futuristisch uitziende rit, waarbij de veel ronddraait, naar beneden “valt” en plotselinge scherpe bochten maakt. Deze hebben we nog nooit geprobeerd en we vinden hem alle vier leuk!

We lopen, via de Tree of Life, met allerlei dieren erin gebeiteld, waarin het 4D avontuur “It’s Tough to be a Bug” speelt (de kinderen willen dat niet zien, ze hebben het twee jaar geleden al gezien en hebben een beetje genoeg van 4D), naar Afrika. Hier halen we fast passes voor het safari ritje, zo kunnen we direct na onze tweede Everest rit op safari gaan.

Na mijn opmerkingen over ons negerende Nederlanders moet ik ook schrijven, dat ik hier een leuke ontmoeting heb. Ik hoor, terwijl ik de Fast Passes haal, een Nederlands stel met een kindje van een jaar of een bespreken, waar het meiske wel en niet in mag. Het kindje lacht lief naar mij, dus ik praat Nederlands met haar. Waarop de ouders leuk reageren, het blijkt een Nederlands-Amerikaans gezin te betreffen, dat in Jacksonville woont. Het is hun eerste keer in Animal Kingdom, dus ik vertel ze over de attracties, die wel leuk zijn met kleintjes.

Om de tijd tot onze Everest fast pass verder door te brengen lopen we door het Pangani Forest. Hier zien we allerlei exotische insekten, vogels en vissen, maar het hoogtepunt zijn de gorilla’s, die er een prachtig habitat hebben.

Dan is het tijd voor de tweede Everest, die ik nog leuker vind, want de eerste keer wist ik niet, dat ik mijn nek moest beschermen bij het achteruit gaan. Nu gaat ie lekker.

Het park is nu zo druk, dat je echt voort moet schuifelen, iets waar we een hekel aan hebben. Je kunt niet eens een fles water kopen zonder in de rij te staan. We besluiten dus dit bezoek af te sluiten met de safari. Daarna hebben we de hoofdattracties van dit park goed gezien.

De safari is heel erg leuk, we zien meer dieren, dan ik me van de vorige keer herinner. Nijlpaarden, giraffes, allerlei herten en antilopen en, wat het leukst is, olifanten met hun babies, die lekker in de modder liggen te rollen. Disney heeft een prima park opgezet voor de dieren, het ziet er helemaal als West-Afrika uit (ik kan het weten, want als kind tekende ik baobab en palmbomen, i.p.v. loofbomen).

Bij het Rainforest Cafe strijken we neer voor de lunch. Zo jammer, dat die bij ons in de buurt is opgeheven, het blijft een bijzonder restaurant en hun eten is ook erg lekker. Om de zoveel tijd begint het te onweren, of beginnen de apen of olifanten te bewegen. Om ons heen zien we een aantal bange kleintjes, vooral als het onweert, Saskia kijkt begrijpend toe, want vroeger was zij hier ook doodsbang van.

Na de lunch rijden we naar Epcot. Er zijn hier nog maar een paar dingen, die we willen doen, verder willen we gewoon genieten van het mooie park en het schitterende weer.

Als eerste lopen we door Innoventions West, waar Saskia en ik een foto laten maken en naar Wendy en Yannick emailen (die hadden er nog een te goed). Verder vinden we weinig aan dit paviljoen, de Innoventions zijn aan innoverende vernieuwingen toe, want later vinden we Innoventions East ook maar erg matig.

In het paviljoen van de Living Seas gaan we in de rij staan voor “Turtle Talk with Crush”. Er staat een enorme rij, maar we hoeven maar 20 minuten te wachten en het is de moeite waard. “Crush”, de zeeschildpad uit “Finding Nemo”, praat live met het publiek. Hoe ze het doen is Rick en mij een raadsel, want zijn mond beweegt precies goed en hij spreekt de kinderen in het publiek persoonlijk toe. Er zit een grote dosis humor bij, werkelijk bijzonder goed gedaan.

Bij Club Cool lessen we onze dorst met allerlei verschillende Coca Cola produkten van over de hele wereld. Helaas zijn er een heel stel op, ik had het watermeloen drankje uit China wel willen proberen.

Opeens voel ik mijn benen enorm en ik ga buiten op een bankje in de zon zitten. We lopen (en vooral staan, wat voor mij funest is, ik ben degene in de rij, die raar staat te hoppen) ook wat af deze week!! Terwijl ik zit beginnen de fonteinen te dansen op een prachtig liedje. Wat een genot! Epcot blijft mijn favoriete park, het heeft van alles wat en is nooit te druk.

We lopen richting World Showcase (de verschillende landenpaviljoenen) en zien, dat er allerlei nieuwe “topiaries”, beeldjes van planten gemaakt, zijn neergezet. Vooral die van Minnie en Mickey met een grote boog met hartjes erboven is erg mooi.

In plaats van het hele end door Canada, Engeland, Frankrijk etc. te lopen, besluiten we voor de verandering eens de boot naar “Duitsland” te nemen. We hebben dit nooit eerder gedaan en het is even ontspannen en veel sneller, dan lopen. Aan de overkant lopen we naar het Amerikaanse paviljoen en komen net op tijd om de show “The American Adventure” te zien. Hier vertellen Benjamin Franklin en Mark Twain over de geschiedenis van dit jonge land. Het is een indrukwekkende presentatie, vooral het lied, dat op het laatst wordt gespeeld, met filmclips van allerlei bekende mensen en gebeurtenissen, vind ik prachtig. Alleen moet de meest recente geschiedenis hier ook eens in op worden genomen.

Het is half vijf en om kwart voor zes hebben we een reservering voor het avondeten in China. We vinden in Duitsland een bankje in de schaduw en genieten van een wijntje en biertje en delen met zijn allen een van de superlekkere pretzels. Gewoonlijk vind ik pretzels maar matig, maar deze zijn zo licht met een knapperig korstje, het is smullen geblazen!

In een van de winkeltjes zit een kunstenares, die kippe-, ganze- en struisvogeleieren beschildert. Voor een van mijn fotografie groepen luidt de opdracht deze week “Een ei op zijn mooist”. Nu zullen wij dit jaar Pasen niet thuis vieren, dus dit lijkt mij een prima gelegenheid om een mooi ei te fotograferen. De schilderes, Jutta, poseert ook vriendelijk voor met haar mooiste struisvogelei.

In China kijken we nog even naar de kinderacrobaten, die heel knap al touwtje springend, allerlei moeilijke kunsten doen. In de winkel bekijken we de prachtige jurken en dan is het tijd om te gaan in de “Nine Dragons”. Van alle kanten hoorden we, dat dit een heel erg goed restaurant is en dat is beslist niet gelogen. Alles wat we bestellen smaakt even lekker, zelfs de kinderen en Rick, die gewoonlijk geen Chinees liefhebbers zijn (dit restaurant was het enige, dat nog plaats had, toen ik wilde reserveren voor vanavond), eten alles op. Of we hier bij een volgend bezoek weer zullen eten, weet ik niet, maar aan de kwaliteit van het voedsel zal dat niet liggen.

Na het eten kijken we nog even in de MouseGear winkel en ik vind een leuk grijs Tinkerbell jasje. Dan rijden we naar MGM Studios, want we willen de Fantasmic show van tien uur daar meemaken. Dit is de eerste keer, dat we deze show zien en hopelijk niet de laatste! Wat een spektakel! Filmschermen van water, vuurwerk, verlichte boten, Mickey en al zijn compagnons. Het valt niet te beschrijven en niemand kon dat ook ooit voor ons, vandaar, dat het zo lang duurde voor we gegaan zijn. Wij zijn altijd dol op de “Illuminations-Reflections of Earth” show in Epcot, maar deze show evenaart die, wat mij betreft.

Het was vermoeiend om zo laat nog te blijven, maar zelfs Saskia, die werkelijk doodmoe is, is het ermee eens, dat het dubbel en dwars de moeite waard was. Een zeer gepast einde van een fantastische week in het magische gebied, dat Orlando heet! Vol indrukken en met honderden foto’s gaan we morgen weer huiswaarts.

Een klein lijstje van mijn persoonlijke favorieten deze week:

Beste roller coaster: Kraken – Seaworld (Hulk in Islands of Adventure 2 en Rock ’n Roller Coaster 3)
Beste 4D show – Philharmagic – Magic Kingdom (Shrek in Universal Studios 2 en Spiderman in Islands of Adventure 3) (we hebben Honey I shrunk the Audience in Epcot, de “Bug” show in Animal Kingdom en de Muppets in MGM overgeslagen, je kunt dus eindeloos 4D doen)
*Mooiste attractie – Soarin in Epcot (de dolfijnen “Blue Horizons” show in Seaworld 2)
*Engste attractie – Tower of Terror – MGM Studios (geen andere was eng)
*Grappigste attractie – de introductie van Magic of Animation met Mushu – MGM Studios (Turtle Talk with Crush in Epcot 2)
*Leukste restaurant – SciFi diner -- MGM Studios (Marokko in Epcot 2)
*Lekkerste restaurant – Wolfgang Puck – Downtown Disney (China in Epcot 2)
*Beste avondshow – Illuminations in Epcot (Fantasmic in MGM Studios eigenlijk wel op een gedeelde eerste plaats, de parade in de Magic Kingdom, waarvan we een paar floats zagen 3)
*Nieuw ontdekte dingen – Een boot huren om het vuurwerk van Epcot te bekijken,
alle verborgen Mickeys, de linker rit op Space Mountain is veel leuker, dan de rechter en (voor een volgend bezoek), dat je een Segway tour kan boeken in Epcot.

De eerste foto's: Epcot en Universal Studios